Futbol topu büyüklüğündeki halka küpeleri birbirine çarpıyordu. Derken ayağa kalkıp bizlere yöneldi ve şunu dedi. “kimse beni sevmiyor, kimse bana kıymet vermiyor. . . Bir doğum günümüzü bile hatırlamadılar“ Şaşırmıştık. Ayağa kalktım ve yanına gidip yanağına bir öpücük kondurdum “mutlu seneler“ dedim. Diğerleri de beni takip ettiler. Buse’nin neşesi yerine gelmişti.